Tiyatro sahnesinde ustalar olunca seyir keyfi bir öteki olur; beklenti de bu söylediğim kadar yüksek olur. Evvelki akşam sahnelenen “Alevli Günler”in müellifi Irmak Bahçeci, direktörü ise Yıldıray Şahinler. Oyuncular ise tabir yerindeyse harika dörtlü: Bahtiyar Engin, Erkan Can, İtimat Kıraç ve Levent Ülgen… Çocukluğundan beri ayrılmamış üç arkadaş… Biri mahallenin kasabı, biri muhasebeci, biri de Türk kültürü profesörü olmuş yakın arkadaşların etrafında dönen olaylar zincirine tanıklık ettik. Profesör, kanser olunca, inancı gereği öldükten sonra yakılmayı vasiyet eder. “Ama burası Türkiye, Hollanda değil” vurgusunun daima yapıldığı oyunda, öldükten sonra yakılabilecek mi sorusuna yanıt arayan profesör ve arkadaşlarının bürokrasiyle olan komik uğraşı bize “Yaşar-yaşamaz” kıssasını anımsatıyor.
‘BUGÜN GİT YARIN GEL’
Oyunda Ülgen’i muhasebeci, Engin’i kasap, Güven’i profesör, Can’ı ise çeşitli rollerde seyrediyoruz. Gülmekten orta ara kesilen oyunda sahnede oyuncular, salonda ise seyirciler kahkahalarını tutamadı. Oyunda vurgulanan, “Bugün git yarın gel” bürokrasisinin komikliği aslında ülkemiz gerçekliğinde trajikomik bir hal almış durumda. Birçok vakit farklı olana hayat hakkı vermeyen düzenle karşı karşıyayız. Tüm bu acıklı gerçekler usta oyuncuların başarısıyla birleşince tadından yenmez bir oyun çıkıyor ortaya. Günümüze göndermelerin olduğu, temponun hiç düşmediği, her cümlenin düşüncürü ve güldürücü gücüyle salondan ayrılan seyircilerin yüzünde gülümseme ve övgü dolu kelamlar vardı.
Güven Kıraç’ın oyuncu gücü ve karakterdeki başarısı kocaman bir takdiri hak ediyor. Erkan Can’ın bayan kılığından, komiser kılığına kadar değişik rollerdeki ustalığı, Engin ve Ülgen’in daima sahnede olmaları ve ritmi daima havada tutmaları ise seyircinin uzun alkışlarıyla ödüllendirildi.
Detayların önemsendiği gerçekçi dekor tasarımı ve oyunun müzikleri uyumlu ve dikkat cazipti.
Oyunda hem kişisel hem toplumsal uğraş kazanacak mı? Yani profesör öldükten sonra isteğine ulaşacak mı, yakılacak mı? sorusunun karşılığı ise oyunda gizli.
